Witam po przerwie. Mamy marzec, to chyba czas powoli skrobnąć jakieś drobne podsumowanko roku ubiegłego. Slow and steady wins the race!

Przy okazji pisania zeszłorocznego podsumowania godzinami zastanawiałem się nad ostateczną wersją list, skracałem je, rozszerzałem, rwałem włosy z głowy. Oczywiście skończyło się tak, że zachwalany wówczas longplay Exhaustion zbiera od roku kurz, a ja wciąż regularnie wracam do wyrzuconego z list w ostatniej chwili Dust Soma Coma. Musicie wybaczyć świeżakowi, pierwsze podsumowanie roczne na blogu, zaszumiało trochę w łepetynie. W tym roku będzie trochę skromniej, rozsądniej.

Dodatkowym powodem, dla którego nie porywam się tym razem na kompleksowe listy, jest fakt że zwyczajnie nie mam tyle materiału. W 2016 nie miałem głowy i czasu do mozolnego wyszukiwania punkowych demówek, przebijania się przez stosy niszowych wydawnictw w celu odkrycia pojedynczej perełki. Życie.

Oto wydana w 2016 roku muzyka, o której chciało mi się pisać w marcu 2017.

***

Anxiety s/t 12″ (La Vida Es Un Mus)

Anxiety uświadomiło mi, że brakuje mi w słowniku pewnego określenia. Czego doświadczam, gdy słucham tego albumu? Ścisk w żołądku, trwające ułamek sekundy dreszcze, roznosząca od środka energia, przez moment jakby brak oddechu. To przecież nie jest euforia – euforia to słowo dobre, pozytywne, radosne. A gdy wokalista deklamuje pierwsze wersy intra do „Dark And Wet”, obok podniecenia jest też coś jak irracjonalny lęk – prymitywna, intensywna, na wskroś neurotyczna emocja, zupełnie nieopisywalna.

Wikipedia twierdzi, że długotrwała euforia jest przeważnie oznaką choroby psychicznej. Więc może to jednak euforia.

O klasie albumu może świadczyć fakt, że nakładając igłę wcale nie myślę o „The Worst” – najlepszym punkowym kawałku tego roku – ale cieszę się na każdy kolejny dźwięk zniekształconej przez distortion gitary, każdy kolejny breakdown, każdą wykrzyczaną frazę. Bardzo nieliczne punkowe albumy mają taką płynność, tu naprawdę nie ma słabych punktów. 20 minut totalnego szaleństwa, bez ustanku. Mój ulubiony moment jest już na stronie B, kiedy z tonącego w szumie „Delayed” swój paskudny łeb wychyla „Rusted Shut” – yes i’m drunk, yes i’m drunk, YES I’M DRUNK!

Anxiety są niewątpliwie punkowymi erudytami. Słychać tu pionierów z Crass, moc katalońskiego hardcore’u, kreatywne bębnienie jak w Crazy Spirit czy Dawn of Humans. Słychać fascynację klimatem spod znaku Rudimentary Peni, słychać starą dobrą punkową mizantropię. Do tego frapujący czarno-biało artwork, niepokojące teksty oraz sama nazwa zespołu – najwspanialszy w muzyce (i sztuce w ogóle) jest ten krótki moment, nagła iskra, kiedy nagle wszystko znajduje się idealnie na swoim miejscu. Czy to przez przypadek, czy przez błysk geniuszu.

Hc punk przeżywa renesans pełną gębą, a to może być szczytowe osiągnięcie całej fali. Poważnie, ten album jest tak dobry. Wyobrażam sobie, że za 10-15 lat będzie mówiło się o nim w pewnych kręgach jako o kluczowym wydawnictwie muzyki gitarowej lat dziesiątych.

bandcamp

Krano Requiescat In Plavem 12″ (Maple Death)

Marco Spigariol vel Krano grał kiedyś w przyjemnego folk rocka w Vermillion Sands, potem słuch o nim zaginął. Dopiero w ubiegłym roku wypłynął jego solowy materiał, nagrany w 2012 roku na 8-ścieżkowym Tascamie Requiescat In Plavem. Wiąże się z tym wszystkim jakaś bardziej skomplikowana historia, ale nie wnikałem już w szczegóły. Skupmy się na muzyce.

R.I.P. sprawdza się zarówno w klimacie wieczornym, w upalne letnie popołudnie, jak i dzisiaj, przy pierwszym tchnieniu wiosny. Może służyć jako niewymagająca uwagi muzyka tła, ale też intryguje coraz bardziej z każdym kolejnym odsłuchem. Prostota melodii kojarzyć się może z Neilem Youngiem, co dziwniejsze pomysły nie lądują wcale daleko od Skipa Spence’a, a przepiękne „Va Pian” przypomina mi trochę to, co robi obecnie Steve Gunn. Chwiejny folk miesza się tu z psychodelicznym country, pogodne pogwizdywanie ze spirytualnym zaśpiewem. Spigariol śpiewa w swoim rodzimym dialekcie z północno-wschodnich Włoch, z regionu zwanego Veneto. Wzgórza, kręte rzeczki, zapomniane przez świat wioski – działa na wyobraźnię, nie?

bandcamp

The Hunches s/t 12″ (Almost Ready)

Wiecie, że Hunches nie mają nawet swojej strony na Wikipedii? Może to nic wielkiego, ale jednak trochę szok. Jeden z najlepszych/najważniejszych zespołów gitarowych poprzedniej dekady nie dorobił się jeszcze notki, podczas gdy strona Jon Spencer Blues Explosion ciągnie się kilometrami.

Odkrycia tego dokonałem starając się dowiedzieć, ile to latek na karku mogli mieć w 2001 roku Hart, Chris, Ben i Sara – ciekawy jestem czy stuknął im już wtedy drugi krzyżyk. Niestety nie znalazłem w sieci dokładnych dat.

Wydany w zeszłym roku przez Almost Ready album kultowej kapeli z Portland został w całości zarejestrowany właśnie w 2001 roku, i miał być ich debiutem. Historia zrezygnowania z wydania tej sesji jest bardzo ciekawa. Cała czwórka była podekscytowana piosenkami, rozsyłała je już po wytwórniach, ale dostała tzw. zjebkę od Adama Stonehouse’a, według którego materiał był zbyt wygładzony i dopieszczony. I pewnie rzeczywiście tak jest – wydany rok później sumptem In The Red Yes. No. Shut It. brzmi zupełnie inaczej. Wszystkie możliwe pokrętła we wzmacniaczach podkręcone do maksimum, przesteru w gitarach nie powstydziłby się Neil Hagerty z Royal Trux. W porównaniu do szaleństwa pierwszego albumu Hunches ten zbiór piosenek rzeczywiście wypada dosyć potulnie.

Ale Hunches to Hunches. Nawet w formacie prostego – może trochę odtwórczego – garażowego rock’n’rolla są absolutnie zachwycający, wyjątkowi. Od głupawych piosnek pokroju „The Blind Man Boogie” po prawie-balladową „Pamelę” w graniu Harta i spółki da się wyczuć tę niepodrabialną naturalność, intuicję. Ten album to nie tylko arcyciekawy wgląd w „making-of” jednego z moich ulubionych zespołów, ale zwyczajnie bardzo dobry, żywiołowy kawał muzyki, przy którym świetnie się bawię. A znane już wcześniej z kompilacji i zeszłorocznej siódemki „You’ll Never Get Away With My Heart” oraz doskonałe „You’d Better Think Twice” to moja ścisła czołówka piosenek Hunches ever.

Swoją drogą warto przy okazji wspomnieć, że 2016 był bardzo udany dla fanów Hunches nie tylko przez wzgląd na to wydawnictwo. Skład został reaktywowany na kilka koncertów w lecie, tutaj można obejrzeć występ na 25-lecie In The Red. Chris wciąż daje radę! Gitarzysta wydał też pod szyldem Lavender Flu na początku roku dwupłytowy album, który byłby na tej liście, gdyby nie był taki cholernie długi. Z kolei Hart wespół z Robem Endomem z Eat Skull wydali sumptem ITR longplaya jako Sleeping Beauties – i ta płyta też ma swoje momenty, ze znakomitym „Potter’s Daughter” na czele.

bandcamp

Angel 2017 12″ (Faro)

Wspominany już Adam Stonehouse, stary znajomy z Hospitals, wraca do świata żywych z debiutanckim albumem projektu Angel. Z miejsca uspokajam – od 2001 roku Stonehouse nie zmienił swojego podejścia do wygładzonego, klarownego brzmienia. Podobnie jak jego arcydzieło Hairdryer Peace, 2017 jest jazgotliwe, szorstkie i niekomfortowe, momentami wręcz trudne do wytrzymania. Wszystkie słupki na czerwono, głośniki się dymią. Wielu więcej podobieństw z wcześniejszymi dokonaniami kalifornijczyka jednak już raczej nie uświadczycie. Noise punk został zastąpiony najdziwniejszym przemieszaniem różnorakich stylów i gatunków, jaki słyszałem w tym roku. Oldschoolowe synthy, zapętlone wokalizy, tempo zmienne jak w najbardziej awangardowych odjazdach Steaming Coils, pojedyncze acid-rockowe riffy. Atmosfera tak gęsta, że można ją kroić nożem. Gdzieś przeczytałem znakomitą opinię, że „Planets Bend” brzmi jak vaporwave grany przez kogoś, kto o vaporwave’ie słyszał tylko z opowieści.

Szczerze mówiąc, gdyby nie nazwisko Stonehouse’a, pewnie wyłączyłbym to w połowie pierwszego odsłuchu. But this shit grows on you, man. Od rozmazanego „Wild In the Streets” przez najlepsze na albumie „Dye Hair (Never Feel Real)” po otumaniający riffage „Tuff Stuff” i frenetyczny „Exodus” – 2017 odurza i paraliżuje, zostawiając w głowie kompletny mętlik oraz zapętlony zaśpiew z „Cycles of Circular Motion”, którego nie da się potem z rzeczonej głowy wyrzucić. Jest coś magnetyzującego w tych pozornie niepasujących do siebie elementach, ekscentrycznym brzmieniu, surrealistycznym klimacie. Przy tym wszystkim album ma doskonały pływ, pozwalający na kompletne, bezmyślne zatopienie się w dźwięku – to zawsze była mocna strona Stonehouse’a.

bandcamp

Violence Creeps Soul Narc 12″ (Digital Regress)

Wobec ciszy ze strony Mystic Inane mam nowy ulubiony zepsół punkowy. VC wypuścili wcześniej kilka kaset i siódemek, jak również rewelacyjną EPkę sumptem Total Punk, Soul Narc jest zaś ich pierwszym długograjem. Amber i spółka zachowali swój charakterystyczny styl  – chropowaty, niechlujny punk w średnich tempach ze schowanym basem i rozpoznawalnym brzmieniem gitary – poszerzając zarazem horyzonty, odklejając się gdzieniegdzie od klasycznych punkowych środków. „Sewer Baby” to hipnotyczny death rock, tu i ówdzie przebijają się dęciaki czy harmonijka, „Stagflation” wprowadza mocno psychodeliczny element. W swoich najmocniejszych momentach Violence Creeps brzmią przepotężnie. „Mental Vietnam” to ponury punkowy hymn przywodzący na myśl samego Flippera, zamykający „I Hate Strangers” to bezczelny strzał w duchu Good Throb czy Frau.

Punkowa scena w Bay Area wydaje się rozkwitać pomimo (a może właśnie w wyniku?) szybujących w górę cen mieszkań i stałego zalewu yuppies od Google’a i spółki. Soul Narc jest na to kolejnym – mocnym – dowodem.

bandcamp

Mark Wynn Singles – But They’re Not Really Singles, I Just Send Them To The Screen And Said They Were Singles – Singles 12″ (Harbinger Sound)

Nie jestem specjalistą od Brytoli. Co poniektórzy mają super akcent, ale od ich mamrotania chyba bardziej bawi mnie australijskie seplenienie. Nie znam się na piłce nożnej, oglądałem tylko ze dwa Bondy, w Londynie byłem raz, jako dzieciak. Uwielbiam parę albumów The Fall, ale bynajmniej nie znam na wylot ich twórczości. Z całą pewnością nie ogarniam setek różnych smaczków i odniesień, którymi szafuje w swoich tekstach Smith.  Jest to wszystko o tyle zabawne, że na codzień pracuję w brytyjskiej szkole – współpracownicy popatrują na mnie z ukosa, gdy z rozpędu powiem na gałeczkę soccer.

Z jakiegoś powodu Wynn mi jednak podpasował, choć przecież jego muzyka jest na wskroś brytolska. Rzępolenie na gitarze (często akustycznej), post punkowa rytmika, zakręcona pseudo-poezja wygłaszana z silnym akcentem prosto z Yorkshire i wyrazista, ekscentryczna osobowość. Przychodzi na myśl John Cooper Clarke, Patrik Fitzgerald czy wreszcie wspomniany MES. A ze świeższych odniesień rzecz jasna Sleaford Mods, z którymi Wynn dzieli wytwórnię i czasem grywa.

„I’m not even that drunk!” – tym okrzykiem zaczyna się polecany album. 18 krótkich kawałków, same przeboje, od przezabawnego „Rip Off The Fall”, przez śliczną niemal-balladę „The Girl Who Looked Like Bobby Gillespie” po bardziej niepokojące „No Fun (Not That One)”. Wynn brzmi jakby cały czas prowadził jednoosobową konwersację, akompaniując sobie głównie klaszcząc w ręce oraz grając prościutkie akordy na gitarze. Od czasu do czasu („Houses On The Green Grass”) słychać przebitki z przeszłości – swego czasu Wynn grywał bluesowe klasyki w podrzędnej kapeli Hijack Oscar, a technikę fingerpickingu ma ponoć w małym – nomen omen – palcu. Całość jest po prostu uzależniająca. Kto nie zna, niech sprawdzi koniecznie.

bandcamp

Neutral s/t 12″ (Omlott)

Na koniec jeszcze duet Neutral ze swoim drugim albumem. Szwedzi znowu łączą noise, rock, post punk, field recording i jeszcze parę innych światów w spójną układankę. Znakomite Grå Våg Gamlestaden z 2014 roku było bardziej hałaśliwe, ale też paradoksalnie dużo bardziej przystępne; nowy album jest chłodniejszy, niepokojący, bardziej poszarpany. Szumy i trzaski taśmy, kostropate synthy, suche, jakby niezainteresowane wokalizy. Sofie Herner nie musi podnosić głosu, by przyprawić o gęsią skórkę. Z drugiej strony, gdy już Neutral zbudują riff – jak na przykład w transowym „Utsökt jävla tråkma” – nie ma czego zbierać. Niech się schowa Skullflower, bo robi się naprawdę głośno.

Najlepszym momentem albumu jest wciskająca w fotel „Samma” – tak cicha, że człowiek nieustannie wyczekuje eksplozji. Posłuchajcie, choć najlepiej brzmi w kontekście całej płyty. Zwiewne, postrzępione piękno „Sammy” dobrze reprezentuje całość – Szwedzi nie zamierzają niczego ułatwiać, ale po oswojeniu się z ich dźwiękiem i przy odrobinie wysiłku spośród krawędzi i krzywizn wyłania się prawdziwie zjawiskowy album.

Po dluuugiej przerwie powrót z blogiem. Przerwa byla w zasadzie trochę spodziewana, specyfika pracy zawodowej w zasadzie kompletnie wyłącza mnie z gry na całe lato, a jesień to dla mnie najbardziej zajęte miesiące w roku. Myślę, że w nadchodzących miesiącach uda mi się pisać trochę regularniej.

Poniżej przedstawiam moje autorskie podsumowanie roku 2015 w muzyce. Odpuszczę sobie standardowy esej o tym, jak wiele dobrego dzieje się na tylu różnych scenach i jacy ci z Teraz Rocka są śmieszni, że słuchają tylko Pink Floyd. Może za rok. To, że moim zdaniem dzieje się dużo, można sobie wywnioskować po samej objętości poniższych list, a przysięgam, że starałem się wybrać same rzeczy nie-do-pominięcia.

Listy są trzy – ulubiene 12-calówki, ulubiene siódemki, ulubiene kasety. Było też oczywiście kilka fajnych rzeczy wydanych w formie cyfrowej, ale nie na tyle fajnych, bym robił dla nich osobną listę. Swoją drogą z biegiem czasu robię się chyba fetyszystą, jeśli chodzi o artwork/nośnik. Mój tegoroczny faworyt pod tym względem – longplay Alberta DeMutha, cudo.

Spośród całej tej wyróżnionej muzyki, wyróżniłem jeszcze dodatkowo 24 wydawnictwa (po 8 z każdej listy) poprzez podjęcie trudu napisania o nich kilku słów. Ta ósemka jest oczywiście trochę naciągana, ale przy zeszłorocznym „podsumowaniu” (jeszcze przed blogiem, tylko Fb) też odegrała rolę ta cyfra, a mama i tata mówio, że tradycja jest ważna.

Do rzeczy.

***

TUZIN CALI

Exhaustion with Kris Wanders s/t LP (Endless Melt)

Z grubej rury. Nie będę udawał, że znam się choć trochę na jazzie – nie znam się nic a nic. Przed odsłuchem tego albumu nie miałem zielonego pojęcia kim jest Kris Wanders, na pewno nie odróżniłbym saksofonu tenorowego od tenoru saksofonowego. Album zainteresował mnie przez wzgląd na Australijczyków z Exhaustion, którzy przed tą kolaboracją grali czasami trochę eksperymentalny, ale jednak względnie konwencjonalny post punk. Gdybym przed odsłuchaniem wiedział czym jest ten album – na wpół improwizowanym psych-rock-jazzowym jamem – pewnie bym nawet nie kliknął i ominąłby mnie kawał fantastycznej muzyki.

O dziwo, jest coś bardzo wieczornego w tym głośnym longplayu. Exhaustion męczą swoje gitary, Wanders wypluwa płuca, z głośników wylewają się fale feedbacku, a mimo to cały czas wyczuwa się pewną subtelność, niedopowiedzenie. Surowość dźwięku saksofonu nie wyklucza się z podskórnym niuansem. Nie potrafię tego dobrze wytłumaczyć, ale z jakiegoś powodu ten album wprowadza mnie w ten sam nastrój skupionego osłupienia, co równie znakomity Music For Church Cleaners Aine O’Dwyer.

fragment

Black Time Aerial Gobs Of Love LP (Förbjudna Ljud)

Cholercia, nie wiem czy to nie ich najlepszy materiał, a parę przyzwoitych rzeczy zdarzyło im się wydać. Idealna kombinacja ich klasycznie ciężkiego lo-fi, chropowatej garażówki i cudownych pijaniutkich piosenek. Jeśli ktoś poprosiłby mnie, bym na jednym przykładzie zaprezentował muzykę, której słucham, puściłbym chyba ten album.

odsłuch

Anasazi Nasty Witch Rock LP (Toxic State)

Od zawsze trochę alergicznie reagowałem na gotyckie klimaty. Nie czytałem Walpole’a, nie oglądam horrorów, rocka gotyckiego nie tknąłbym końcem kija. Podobnie nie rusza mnie większość death rocka, więc w moim przypadku ekstremalne lo-fi tego longplaya jest błogosławieństwiem. Dzięki produkcji prawie nie wyczuwam tutaj pomalowanych na czarno paznokci, mogę się za to nacieszyć głośnym, oszołamiająco chaotycznym albumem z doskonałymi piosenkami.

bandcamp

Uranium Orchard Lithophane Geisha LP (Caesar Cuts)

Tegoroczny (bardziej wymagający) odpowiednik mojego faworyta z 2014, Violent Change, czyli kompletna dekonstrukcja indie rocka (i wszystkiego wokół też, w zasadzie). Lithophane Geisha to dziwaczny, surrealny album. Momenty geniuszu przeplatają się z przeciągłym plumkaniem na klawiszkach casio czy inną tego typu niedorzecznością. Uranium Club (goście z Dry-Rot) robią to oczywiście z pełną premedytacją – nęcą tylko słuchacza doskonałą melodią, fajnym motywem, pojedynczym potężnym riffem, tylko po to by zaraz zepsuć to arytmicznym zwrotem i zatopić się na powrót w brzęczącym lo-fi. I – wierzcie lub nie – nie da się od tego oderwać. Tyle tu wirtuozerii wplecionej zgrabnie pomiędzy natarczywą amatorszczyznę, że przez 40 minut nie ma chwili nudy. Ekscentrycy z Uranium Orchard rzucają swego rodzaju wyzwanie, zapraszają do gry. Ciężko jest odmówić.

opener

CCCR Headcleaner Cokesmoker EP (Pollen Season)

Write cokesmoker riff + play it at shows + get JR to record those live tracks + smoke cocaine + record live tracks + overdubs + arguments + cigarettes + mixing + evicted from practice space = COKESMOKER.

Uwielbiam absolutnie wszystko, czego się tylko dotkną ci goście i Cokesmoker nie jest wyjątkiem. 12-minutowy psychodeliczny trip na stronie A i erupcja chaosu na stronie B bardzo przyjemnie odmóżdżyły mnie w niejedno letnie popołudnie. Nic przełomowego, ale ile radochy. Bardzo spodobało mi się określenie użyte w kontekście tej płyty przez Karola Paczkowskiego – zawodowe podgrzewacze synaps.

fragment strony A

La Misma Kanizadi LP (Toxic State)

Obok Dawn of Humans najbardziej pomysłowy tegoroczny punk. La Misma są z Nowego Jorku, ale ich wokalistka ma pięknie brzmiące nazwisko Nay Vieira-Rosario i wyje po portugalsku. Jeden błyskotliwy kawałek za drugim, każdy aż kipi od wyobraźni i fantastycznej kreatywności. Posłuchajcie tylko, ile dzieje się tu na linii gitara-bas. W życiu nie sądziłem, że w 2015 r prosty pogo punk może brzmieć tak świeżo i ekscytująco. To był rok Toxic State.

odsłuch


The Minneapolis Uranium Club Human Exploration EP (Fashionable Idiots)

W roku, w którym Shit And Shine gra już tylko jakieś niezrozumiałe dla mnie techno (?), polecam najmocniej jak umiem tych panów z mroźnej Minnesoty. Przywoływanie Craiga Clouse’a i spółki w kontekście Uranium Club jest pewnie bardzo mylące, ale odnajduję tu wspólny mianownik z bardziej konwencjonalnymi, gitarowymi rzeczami od teksańczyków. Pogięte na wszystkie możliwe strony, ale bardzo rytmiczne riffy, niezręczny humor, mułowaty wokalista. „Rafter Man” to jam roku. Usilnie próbowałem jakiś czas temu napisać dłuższą notkę o tym mini-albumie, ale sprowadziło się to głównie do cytowania tekstów.

operation
domination
I scream
„morphine!”
but no one comes
no one cums

youtube

Dick Diver Melbourne, Florida  LP (Trouble In Mind)

O Melbourne, Florida pisałem już w rozciągłości tutaj, więc teraz dodam tylko: wciąż.

odsłuch

Aye Aye s/t LP (Richie)
Aine O’Dwyer Music For Church Cleaners Vol. I And II LP (MIE)
Mansion Early Life LP (Degenerate)
Ballroom s/t EP (Ever/Never)
Don Howland Life Is a Nightmare LP (12XU)
Mystery Date New Noir LP (Piñata)
Dawn Of Humans Slurping At The Cosmos Spine LP (Toxic State)
Heroiny AHH-OHH LP (Dunno)
Primitive Motion Pulsating Time Fibre LP (Bedroom Suck)
Marietta Basement Dreams Are The Bedroom Cream LP (Born Bad)
Hue Blanc’s Joyless Ones Stoning Josephine LP (Certified PR)
Barcelona Extremo Nihilismo En Barcelona EP (LVEUM)
Utah Jazz Ivory Wave LP (Black Dots)
Greymouth s/t LP (Quemada)
Sex Tide Vernacular Splatter LP (Superdreamer)
Robert Robinson Connecticut River LP (Feeding Tube)
MV & EE Alpine Frequency LP (Feeding Tube)
The Coolies Kaka LP (Feeding Tube)
Villages Procession Acts LP (Bathetic)
Albert DeMuth s/t LP (self-released)

***

SZCZĘŚLIWA SIÓDEMKA

Myriam Gendron Bric-à-Brac 7″ (Feeding Tube)

Nie od dziś wiadomo, że siódemka to format idealny dla punka, ale – zanim przejdziemy do konkretów – odrobina kultury, chamy. Kanadyjka śpiewa poezję Dorothy Parker – przepiękne zeszłoroczne LP + to małe cudeńko wydane na początku tego roku. Obie piosenki na siódemce są śliczne, a strona A jest po prostu idealna. Słuchałem jej tyle razy, że potrafię zaśpiewać w całości a capella. Wierz mi – nie chciałbyś tego usłyszeć. Zamiast tego posłuchaj w oryginale.

Sheer Mag II 7″ (Katorga Works)

Znowu to zrobili. Skoro jesteś na Shepherd Story, to już znasz i szanujesz. Nie będę zużywał kilobajtów po próżnicy. Just listen.

  
Mystic Inane Eggs Onna Plate 7″ (Lumpy) / Ode to Joy 7″ (Negative Jazz)

Tutaj też nie ma co się rozpisywać – najlepszy obecnie zespół na świecie. Bezczelny, rynsztokowy punk prosto z bagiennej Luizjany. Kawałki o jajecznicy i tłustych włosach. Bierzcie i pijcie z tego wszyscy.

Dickhead Rescue More Than… 7″ (Ever/Never)

Czy – jak wielu innych przed tobą – marzysz o ujrzeniu kiedyś swojego nazwiska na łamach Shepherd Story? Masz zespół i twoją największą ambicją jest dostanie się do naszego podsumowania rocznego? A może po prostu chciałbyś zaimponować dziewczynie, która nigdy jeszcze nie przegapiła najnowszego postu na profilu SS na Fb?

Twój cel może być bliżej niż ci się wydaje! Napisz zwięzły, prosty motyw, włącz dużo efektów na gitarze (!) i powtarzaj go bardzo głośno w kółko przez jakieś trzy minuty, jęcząc coś na granicy słyszalności. Całość powtórz. Następnie upij się do nieprzytomności i spróbuj się zająć produkcją. Rezultat wydaj na siedmiocalówce z zajebistym artworkiem i voilà – masz swoją pierwszą notkę!

Dla inspiracji posłuchaj sobie Dickhead Rescue, im udało się już dziś. Fundacja Shepherd Story – spełniamy marzenia od 2014 r!

Slum of Legs Doll Like 7″ (Tuff Enuff)

6 pań w składzie, więc narracja nasuwa się niejako sama. Zamiast jednak skupiać się na feministycznym aspekcie całej tej imprezy, proponuję docenić samą muzykę, bo ta broni się znakomicie. Utwór tytułowy ze strony A to butny, mocarny hymn z obłędnymi skrzypcami w roli głównej, „Half Day Closing” ze strony B – surowa, żarliwa ballada. Nie da się uciec od skojarzeń z Velvet Undergroud – w drugim numerze wokalistka praktycznie naśladuje akcent Nico.

Ze sztuką często jest niestety tak, że tło przysłania samo dzieło. To jest mój problem np. z tegorocznym L.O.T.I.O.N. – nie potrafię skupić się na muzyce przy tej całej otoczce, sam zespół zresztą tego nie ułatwia. W przypadku Slum of Legs na szczęście materiał jest tak dobry, że to na razie nie grozi – nie mogę się doczekać longplaya pań z Brighton.

bandcamp

Violence Creeps On My Turf 7″ (VEECEE)

Mocno upraszczając sprawę, dzielę sobie większość obecnych zespołów punkowych pomiędzy dwa obozy – spadkobierców amerykańskiego hc (szybciej, oszczędniej, precyzyjniej) oraz znacznie mniejszą grupę wielbicieli Flippera. Mam to szczęście, że ostatnio namnożyło się trochę tych drugich, i to na poziomie.

Specjalnie nie napisałem o „wysokim” poziomie – w punku spod znaku (nie)świętego Flippera wcale nie chodzi o zawodowstwo. Strona A debiutanckiej siódemki Violence Creeps to dwa prymitywne, nagrzane numery, w których nic nie brzmi tak jak powinno (i dlatego jest tak dobrze). Strona B to plugawy dirge punk z koślawym saksofonem – za wyjątkiem „The Embarrassment” od mieszkających po sąsiedzku (Oakland/San Francisco) degeneratów z Mozart (o których za chwilę), nikt nie nagrywał w 2015 roku tak dobrego punka w marszowych tempach.

Całość jest na bandcampie, naprawdę must-listen.

Snob 2nd 7″ (self-released)

Teraz tak – powyższe akapity tak naprawdę w ogóle nie dotyczą obecnej sceny z Londynu, to jest oddzielna historia. Good Throb, Frau, Snob. Wspaniała, niepodrabialna, wstrząsająca historia.

Cholera, co to jest za moc. Brak słów, no po prostu brak słów. Już zeszłoroczna siedmiocalówka nieźle – jak to się mawia w gimbazjum – wchodziła na banię, a teraz dziewczyny przeszły same siebie. Gdy wokalistka wypluwa z siebie to przeciągłe toughh guuuy w „Kick the Bin”, drżę skulony w kącie.

Jakby co, zdaję sobie sprawę że nie skleciłem ani jednego rozsądnego zdania o muzyce na tej siódemce. Chciałbym napisać coś mądrego, wytłumaczyć fenomen londyńskiej sceny, opisać skąd bierze się siła tych czterech numerów, ale w obliczu najpotężniejszego punka AD 2015 słowa mnie zawodzą. Słuchasz na własną odpowiedzialność.

Freak Vibe 7″ (Cv)
Nite School 7″ (Saucepan)
Sang Mon Oblidat 7″ (LVEUM)
Patsy Tuley Tude High 7″ (Total Punk)
Midnight Snaxxx Don’t Wake Me Up 7″ (Total Punk)
Suburban Homes Conformity in the UK 7″ (Total Punk)
Acousma 2nd 7″ (High Fashion)
Ivy A Cat’s Cause, No Dog’s Problem 7″ (Katorga Works)
Coltranes The Cat of Nine Tails 7″ (SPHC)
mommy s/t 7″ (Toxic State)
The Hunches You’ll Never Get Away With My Heart 7″
Rakte Em Transe 7″ (Nada Nada)
Guwanus Mutant Kommandos GMK 7″ (self-released)
Surveillance Man 7″ (self-released)
Frau Mira 7″ (self-released)

***

AFERA TAŚMOWA

Złota Jesień Girl Soccer (Jasień)

W marcu pisałem, że ta taśma może zostać ze mną na lata. Cóż, tego na razie jeszcze nie mogę zweryfikować, wiem za to na pewno, że nie opuściła mnie na krok przez ostatnie 9 miesięcy.

Myślałem o napisaniu tu czegoś w stylu „polski album 2015”, ale najfajniejsze jest to, że wcale nie trzeba Girl Soccer w ten sposób katalogować. Słyszę The Stubs, mówię: ale fajnie Polacy rock’n’rolla grają, szacuneczek. Kaseta Ciszaka w Jasieni – wow, niewiele ostatnio słyszałem tak udanych polskich wydawnictw. W przypadku Złotej Jesieni mogę pominąć to „Polacy” i „polskich” – ten album zwyczajnie broni się także przed moimi faworytami z USA, UK czy Antypodów. Jeśli nie sięgać do prehistorii, jedyne polskie wydawnictwo, o którego „polskości” po prostu zapominam: zeszłoroczna kaseta Norymbergi.

Jeśli ktoś jeszcze jakimś cudem nie słuchał, to proszę.

The Shifters s/t (Comfort 35)

Podobnie jak w przypadku ZJ od miesięcy nie ma chyba tygodnia, w którym nie wróciłbym do tej kasety. Z czasem stwierdzam, ze chyba najlepszą cechą tego materiału jest perfekcyjny balans – pomiędzy powagą a luzem, politycznym zacięciem a dobrą melodią, bystrą logiką a odrobiną liryzmu. Nie było w tym roku lepszego post punku, nie było też lepszej piosenki niż moje ukochane „Colour Me In”.

bandcamp

Mozart The Tick (self-released)

Zespół z Bay Area w Kalifornii, w bliżej niesprecyzowany sposób spowinowacony z Maximum Rock’n’Roll. Prymitywny, wyzywający, pełen ognia i pasji punk. Wokalistka potrafi wydawać z siebie dźwięki, o jakie w życiu nie posądziłbyś istotę ludzką. Listen.

Mutual Jerk Demo (PD Singles)

Kiedy pierwszy raz wpadła mi gdzieś w oko nazwa zespołu, zupełnie bezmyślnie wrzuciłem ją do wujka googla’a… Nie polecam!

Mutual Jerk są z Atlanty i – jeśli się nie mylę – przynajmniej jeden z nich pogrywa też w Wymyns Prysyn. Podobnie jak autorzy Head In A Vise grają muzykę trudną do polecenia – dorosły punk w średnich tempach. Brzmi znakomicie, nóżka chodzi, wszystko dokładnie tak jak trzeba… ale ciężko stwierdzić o co konkretnie chodzi. Jerków wyróżnia oryginalne podejście do wokali – wycie ich frontmana odbywa się trochę jakby w tle, poza zespołem. Fałszuje, gubi rytm, stęka, zdziera gardło, a reszta składu cały czas piłuje riff, jakby nie zwracając uwagi na jego ekscesy. Zbadajcie to nagranie z koncertu, myślę że całkiem fajnie to słychać.

Ten zabieg pomaga tworzyć specyficzny klimat tej kasety. Izolacja, bezsilna złość, puste rozczarowanie – Mutual Jerk nie muszą sięgać po hc punkowe środki wyrazu by osiągnąć efekt, do którego dąży większość hardcore’owych ekip. A same piosenki są naprawdę pomysłowe i zwyczajnie dobre… Doskonałe demo.

bandcamp

Kaleidoscope Volume One (self-released)

Uch, to będzie jazda. Zaczynając pisać podsumowanie z tyłu głowy cały czas miałem świadomość, że nadejdzie kolej tej kasety. Nie będzie łatwo.

Sprawcą całego tego rabanu jest niejaki Shiva Addanki, znany z Deformity i Ivy. Nieśmiałe artystyczne zapędy nowojorskiej sceny są tutaj niezłym punktem wyjścia, choć zdecydowanie niewystarczającym. Shiva ze swoim nowym projektem odchodzi od precyzyjnego hardcore’u z okolic Toxic State – brzmienie rozłazi się na boki, pojawiają się bliżej niezidentyfikowane szurnięcia, jakieś loopy (?), zaskakujący saksofon, fragmentaryczne melodie i w końcu obłędne riffy zatopione w szumie taśmy. A przy tym wszystkim jakimś cudem udaje się zachować charakterystyczną dla nowojorskiego punku szorstkość.

Najczęstszym porównaniem padającym w internetach jest chyba wielkie Royal Trux, choć dla mnie to wciąż nie pomaga uchwycić sedna brzmienia Kaleidoscope. Tam, gdzie Neil Hagerty po akademicku badał granice możliwości gitary, Shiva płynnie wycofuje się, zmienia temat, montuje kolejny przepyszny motyw. Zwykle śmieszą mnie stawiane w recenzjach pytania pokroju „czy to jest przyszłość punka?” – w tym przypadku jednak aż same się cisną na usta.

Pierwszorzędny materiał, more of that please.

Całości można wysłuchać tutaj. Jakby ktoś wiedział o miejscu, gdzie ostały się jeszcze kasety, bardzo proszę o cynk.

Rik & the Pigs Demo (Lumpy)

Moja ulubiona rzecz z tegorocznego katalogu Lumpy’ego, a to o czymś świadczy. 5 fenomenalnych kawałków znajdujących się gdzieś pomiędzy bardzo pijanym Iggym z okresu Raw Power a barbarzyńskim garage punkiem z Feral Kid Records. Aż się wierzyć nie chce, że da się grać taką rozpierduchę w Portland.

bandcamp

Rubber Bent Hell Bent For Rubber (Saucepan)

Najlepsze z tegorocznych ciężkich. Armagedon. Nie słuchaj.

American Breakfast s/t (Grabbing Clouds)
Snowfields How To Get A Good Sound From A Dead Ear (Field Hymns)
UV-TV Demo (High Fashion)
Ak’Chamel, The Giver of Illness The Man Who Drank God (Field Hymns)
Video Duct Anti-Human Hate (High Fashion)
Caucasoid Demo (Blow Blood)
Lysol s/t (Perennial Death)
Menthol Plastic Garden (Sorry State)
Worse Demo (self-released)
Niégalo Todo Absurdo Escepticismo Superficial (self-released)